پیامی به یک دوست 13

دوست من! خیلی وقت است که پیامی برایت ننوشته ام، حالا هم قصدش را ندارم ولی بگذار قصه ای برایت تعریف کنم:

ادیبی در انجمنی، در باب اثبات اینکه شیخ سعدی، علاوه بر سخن عاشقانه، کلام حماسی نیز سُفته است، به عنوان مثال، این بیت از شعر وی را نقل کرد:
"خدا کشتی آنجا که خواهد بَرَد
وگر ناخدا جامه بر تن دَرَد"
و گفت: حکیم فردوسی، تنها حماسه سرای ما نیست، شیخ اجل نیز در حماسه سرایی دستی داشته است، چنانکه بیت مذکور، مصداق بیان حماسی، و بر سبیل وزن و زبان شاهنامه است. پس بیشینه حاضرین، از این احتجاج ادیب، محظوظ و مُجاب شدند، و گرچه معدودی به دیده تردید در صحت گفته اش نگریستند، اما سخنی نگفتند و مجلس به خوبی و خوشی خاتمه یافت.
شب هنگام که ادیب بزرگ به خانه رفت و سر بالین نهاد، در خوابی عجیب، فردوسی با هیبتی که در توصیف اخبار و تشبیه شمایل ها آمده است، بر وی ظاهر شد. حکیم توس، ابرو در هم کشید و به تلخندی گفت: ای شاعر صدر نشین انجمن! مصلح الدین سعدی، به حق استاد سخن است اما این را به تو میگویم که آن بیت با نظم من پهلو نمیزند، چرا که اگر من میخواستم آن را به لحن و زبانِ پهلوانی و مُطَنطَن خود بگویم، اینگونه می سرودم:
"بَرَد کشتی آنجا که خواهد خدای
وگر جامه بر تن دَرَد ناخدای"
ادیب با طنین آخرین هجای بیت، هراسان از خواب جَست، و آنچه شنیده بود بر کاغذ نوشت. خواست که دوباره بخوابد اما نتوانست، و تا صبح بیدار بود.

دوست من! دو بیت بالا را مقایسه کن و خودت نتیجه جاگزینی های مختلف کلمات را بِسنج که بسیار در شناخت فن شاعری و فرم شعر، به کارَت خواهد آمد. همچنین این روایت، از لحاظ بار مضمونی، نشان می دهد که مشغله ها و ایده ها و اهداف آدمی، گاه عین رویاهایش می شوند و بالعکس. پس مراقب تاثیر رویاهایت بر واقعیت باش و بالعکس :)
#پیامی_به_یک_دوست
#هومن_ربیعی

هومن ربیعی

+ نوشته شده در  ۱۳۹۶/۰۴/۱۲ساعت 5:14 PM  توسط هومن ربیعی  |