نوش ترین

لبریزِ صداییم، چه خاموش ترین ایم
از خاطرِ دلبر چو فراموش ترین ایم

گویی که ببستند ز سرچشمه رهِ رود
خُشکیم و ز آفات چه مخدوش ترین ایم

انگار که خون از سرِ انگشتِ خداوند
اندر گِل ما رفت و، سیاوُوش ترین ایم

دست از همه جا بی رُخِ دلدار بشُستیم
آماده مرگیم و کفن پوش ترین ایم

با باده چو گفتیم غمِ آن لبِ نوشین
گفتا که: هلا، حالِ تو را نوش ترین ایم

#هومن_ربیعی

http://t.me/raahy