تو نیستی

سرشارَم از ترانه و شاعر تو نیستی

پیدایِ باطنی و به ظاهر تو نیستی

حیران منم به رهگذرِ شهرِ یاد ها

در ازدحامِ خاطره عابر تو نیستی

کابوسی اَند تمامیِ ابیات و سطرها

رؤیایِ نابِ شعرِ معاصر تو نیستی

روحِ زُمرّدین زمین پَر گشوده است

پُرشکوِه اَم، شکوهِ مناظر تو نیستی

در انتهای تو اَم، در ابتدای تو، نیست

اینجا مگر که اوّل و آخِر تو نیستی؟