بی تو در پایان

دوباره چشمه شعرم به یادِ تو جوشان

ببین که یادِ تو دائم به ذهنِ من تابان

نرفتم از چه مسیری که ردِ پایت نه

نگفتم از چه شروعی که بی تو در پایان

ببین ردیفِ غزل را به خاطرت کشتم

ببین که قافیه ها را به پای تو قربان

ولی چه سود، نیا که باید از تو گذشت

گذشتنی که ندارد گذشت از آن امکان

تمام! آمد و رفتِ مسافران ممنوع

دلم شبیهِ رباطی که خسته از مهمان

حریر ساز سخن را به باد هدیه کنم

که ابر خسته ببارد به دشتِ دل باران.